Te piękne neapolitańskie pieśni we wspaniałym wykonaniu znalazłam w Internecie. Warto ich posłuchać.

Wszyscy znają pieśni "O sole mio" i "Wróć do Sorento". A to tylko te dwie najbardziej znane. Inne też są piękne. W poniższym zestawieniu nie ma ich wszystkich, są te najważniejsze. A do tych moich dwóch ulubionych dodaję trzecią "O surdato 'nnammurato".

Za Wikipedią:

Pieśń neapolitańska – pieśń nawiązująca do muzyki ludowej pochodzącej z okolic Neapolu, komponowana do tekstów w w języku neapolitańskim. Do najbardziej znanych utworów tego gatunku należą: „Te voglio bene assaje” (1835), „Santa Lucia” (1848), „’O sole mio” (1898) i „Torna a Surriento” (1902).

Początki pieśni neapolitańskiej sięgają XVIII-wiecznej opery buffa, która powstała w Neapolu i była pisana w dialekcie neapolitańskim. Tematem oper były sytuacje z życia codziennego i zawoalowane odniesienia (kwestionowane przez cenzurę) do współczesnych wydarzeń politycznych. Libreciści oper buffa zaczęli z czasem pisać teksty popularnych piosenek, które były wykonywane również w teatrze, a także na ulicy, dla tych, których nie było stać na kupno biletu. Od tego momentu piosenka neapolitańska zaczęła szybko się rozwijać. Około 1770 roku anonimowy autor napisał piosenkę „Lo guarracino” – jeden z pierwszych i najbardziej znanych utworów z gatunku tarantela. Tematem jej tekstu jest flirt miłosny dwóch ryb (z których jedna należy do z gatunku chromis kasztanowy – (wł. guarracino), mający prawdopodobnie odniesienie do rzeczywistych relacji międzyludzkich.

Początek pieśni neapolitańskiej w dzisiejszym znaczeniu tego terminu sięga roku 1835, kiedy to odbył się pierwszy festiwal w Piedigrotta w Neapolu. Był on organizowany mniej lub bardziej regularnie do pierwszych lat po drugiej wojnie światowej. Pierwszą triumfatorką festiwalu stała się pieśń „Te voglio bene assaje”, która zyskała dużą popularność. Autorstwo jej melodii przypisuje się Gaetano Donizettiemu. Złoty wiek pieśni neapolitańskiej to przełom XIX i XX wieku, kiedy stała się ona popularna poza granicami Włoch dzięki milionom emigrantów, którzy opuścili swój kraj (w tym Neapol).

Pieśń neapolitańska szybko stała się synonimem Włoch na całym świecie. Znany włoski tenor, Enrico Caruso, wywodził się z Neapolu, a w Ameryce, poza normalnym repertuarem operowym, nagrał również wiele piosenek neapolitańskich (dla wytwórni RCA); śpiewał je też często jako bisy po występie w Metropolitan Opera w Nowym Jorku. Podobny zwyczaj miał również inny znany tenor Luciano Pavarotti.

Do spopularyzowania pieśni neapolitańskich przyczynił się się też fakt, iż mieli je w swoim repertuarze czołowi amerykańscy wykonawcy jak Elvis Presley (m. in. „It’s Now or Never” – anglojęzyczna wersja „’O sole mio”).

Znane pieśni neapolitańskie

Poniżej wszystkie pieśni wymienione w zestawieniu. Większość z nich śpiewa król tenorów II połowy XX wieku, niezapomniany Luciano Pavarotti.

Ti voglio bene assai sung

Santa Lucía luntana

Funiculì Funiculà

Era di maggio matenata

Marechiare

Scetate

Comme te voglio ama! 
Author Roberto Bracco (words) & Vincenzo Valente (music) 1887. Tej pieśni nie znalazłam z Internecie.

'E spingole frangese

link 

Lariulà

Core ´ngrato (Catari, Catari)

Carcioffolà

Serenata Napoletana

Serenata Napulitana

O sole mio

Maria Marì

I' te vurria vasà

Torna a Surriento

Voce 'e notte

Comme facette mammeta

Core ´ngrato

'O surdato 'nnammurato